Με κοντά παντελονάκια στη σχολική ουρά για να παραλάβουμε τις… ευγενείς προσφορές της αμερικάνικης συμμαχικής UNRA που μοίραζαν στα σχολεία κίτρινο τυρί, μια κονσέρβα κορν μπιφ και γάλα σκόνη! Μ’ αυτού του είδους τις δόσεις μας αγόρασαν τότε… Είχαν μια ομολογουμένως ποιοτική διαφορά με τις τωρινές δόσεις των θεσμών που μας έχουν δεμένους! Στην ουρά της UNRA λοιπόν από τα γεννοφάσκια μας και τότε…
Εκεί κατά το σωτήριον έτος 52 και στις 13 Φεβρουαρίου ήταν που και η έγκριτος εφημερίς «Καθημερινή» έγραφε: «Η πικραγγουριά θεραπεύει τον καρκίνον, αλλά και κάθε νόσον!» Ήταν τότε που καρκινοπαθείς ανέβαιναν στα κακοτράχαλα υψώματα «ομού μετά των συγγενών τους…» για να μαζέψουν ρίζες του δύστυχου τούτου φυτικού είδους, ή στις ουρές, στις Λαϊκές! Και η καημένη η πικραγγουριά υπέστη τέτοια άγρια επίθεση από τους ελπίζοντες «εις ίαση» που σχεδόν από τότε εξαφανίστηκε από το πράσινο βασίλειο… Μέσα σε λίγες μέρες, αυτή η αντικαρκινική θεραπεία εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα, μονοπωλώντας τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και παντού εμφανίσθηκαν ομολογούντες θεραπευμένοι από το σωτήριο αφέψημα. Ο μύθος της θεραπείας εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε χωριό της Ηλείας, όταν μια γυναίκα δήλωσε στους πρόθυμους και τότε δημοσιογράφους να «καταγράφουν καλό φτιαγμένες ιστορίες για ιαθέντες…» , ότι ο όγκος που είχε στην κοιλιά της εξαφανίστηκε μέσα σε 10 ημέρες, πίνοντας χυμό πικραγγουριάς…. Ακόμη και οι καραφλοί έτριβαν αλοιφή πικραγγουριάς στο κεφάλι τους, για να βγάλουν μαλλιά, μόνο μυαλό δεν έβαζαν… Η πικραγγουριά στη συνέχεια έγινε και τραγουδάκι : “Ένα αγγουράκι τόσο δα / που κάνει θάματα πολλά…”
Από το «έπος» της πικραγγουριάς περάσαμε μετά επτά χρόνια στο 59 δηλαδή, στη θαυματουργή περίοδο της «Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω»!!! Η κυρά Αθανασία από παιδούλα έπασχε από κληρονομική δερματογραφία. Έτσι αρχίζουν να «εμφανίζονται» στο στήθος της θεϊκές ανορθόγραφες παραγγελιές και «ο κόσμος σχηματίζει ουρές ελπίδας…» και το «θαύμα» των ανορθόγραφων παραγγελιών του υψίστου, το επικυρώνει και ο τότε μητροπολίτης Ηλείας! Μετά και από αυτή την ιερά επικύρωση μια επιτυχής και κυρίως επικερδής καριέρα για την «αγία» Αθανασία του Αιγάλεω , αρχίζει. Και να οι «τεράστιες ουρές πιστών έξω από την οικίαν της…» και να τα τάματα και να τα κληροδοτήματα!!! Όπως περιγράφεται το λαϊκό προσκύνημα των προς «ίαση» πιστών, στα πρωτοσέλιδα των λαϊκών φυλλάδων της εποχής! Το καλοκαίρι του 80 ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει φωτογραφία της… αγίας με τον τότε υπουργό εργασίας της Νέας Δημοκρατίας Κ. Λάσκαρη. Ήταν αυτός που με τη βοήθεια της «θαυματουργής Αθανασίας» διαβεβαίωνε ότι κατήργησε την πάλη των τάξεων με τον εργατοκτόνο νόμο 330 !!! Η ίδια εφημερίδα δημοσιεύει παράλληλα και έναν μακρύ κατάλογο των πολιτικών φίλων της «αγίας του Αιγάλεω» εκ της εθνικοφρόνου πάντα παρατάξεως, ο οποίος συμπεριλαμβάνει υπουργούς, υφυπουργούς, διοικητές οργανισμών και δικαστικούς λειτουργούς! Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο, το σύστημα…
Ο χρόνος από την εμφάνιση της «αγίας» το 59 κυλώντας φτάνει στον Φεβρουάριο του 1976 τότε που εμφανίζεται ένας άλλος σωτήρας των νεοελλήνων , είναι ο 36χρονος Γιώργος Καματερός! Εφημερίδες της εποχής αφιερώνουν και πάλι εξώφυλλα και φωτογραφίες για τη χάρη του και ο κόσμος ελπίζει πολλά στη φοβερή ανακάλυψή του. Δικηγόρος στο επάγγελμα και ονομάζει το δικό του ματζούνι, “Ήλιον” βεβαιώνοντας ασθενείς και ανήμπορους ότι μπορεί να εξολοθρέψει τον καρκίνο και πάσα άλλην νόσον και βλακεία! Κομβόι βυτιοφόρων μοιράζουν «νεράκι» στην Αττική, υποσχόμενος ο Καματερός πρόληψη και αντιμετώπιση της ασθένειας. Και να και πάλι τεράστιες ουρές λαού με τα κανατάκια στο χέρι πίσω από τα θεόρατα βυτιοφόρα για να προμηθευτούν το θαυματουργό «Ήλιον»!!! “Τεράστιοι τίτλοι μας πληροφορούν καθημερινά”, γράφει ο Ν. Πολίτης στην “Καθημερινή” στις 24 Μαρτίου του ίδιου έτους, “πως το νερό γιάτρεψε τον τάδε και τον δείνα, πως μια τρελή ξαναβρήκε τα λογικά της, πως μια τυφλή ανάβλεψε και πως κάποιος που έγινε εντελώς καλά, πέθανε… προφανώς “από άλλη αιτία»”. Και το αστυνομικό δελτίο της ίδιας εποχής μας πληροφορεί: «Κοσμοσυρροή, σπρωξίματα, ένας άνθρωπος ποδοπατείται και πεθαίνει…”
Χάος και άβυσσος η ψυχή του ταλαίπωρου και όπως λέει και ο Βάρναλης στο θαυμάσιο ποίημα του «Οι Μοιραίοι» : «Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα! προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!» Ίσως γι’ αυτό είναι πάντα πυκνές και ατέλειωτες οι ουρές…
Τελευταία σχόλια