Το μεγάλο όχι…

Το περιμέναμε περίπου, η ώρα μας αιφνιδίασε.
Το είχε πει δυο-τρεις φορές ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης, σε συνεντεύξεις του. Και όταν το λέει ο Φλαμπουράρης είναι σαν να το λέει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. «Αν ο Τσίπρας δεχτεί εκβιασμό τότε θα πρέπει επιστρέφοντας να προχωρήσει σε δημοψήφισμα» είχε πει προ μιας εβδομάδας.

Τα πράγματα στένεψαν υπερβολικά, ο πρωθυπουργός παρά τις αρχικές προσπάθειες συμβιβασμού (που πολλούς απογοήτευσαν καθώς άλλα είχε υποσχεθεί προεκλογικά) δεν κατάφερε να μπει στο στενό κοστουμάκι των Βρυξελλών. Φαίνεται ότι ξεχείλισε το ποτήρι, είτε γιατί δεν μπορούσε να δεχθεί τις υπερβολικές απαιτήσεις των εταίρων είτε γιατί δεν του έβγαιναν τα κουκιά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ή και για τα δύο και ήρθε η εξαγγελία του δημοψηφίσματος.
Με δραματικό τόνο, σε μεταμεσονύχτια ώρα.

Η στιγμή απαιτεί ψυχραιμία. Αλλά και κουράγιο και αξιοπρέπεια.
Καταρχήν η κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της ακριβώς 7 ημέρες να μας ενημερώσει πλήρως όχι μόνο για τις προτάσεις των θεσμικών εταίρων μας αλλά και για τις προτάσεις της ελληνικής πλευράς, ώστε να δούμε τις διαφορές που οδήγησαν στο ναυάγιο των συζητήσεων.
Κατόπιν ο καθείς θα μπορεί να αποφασίσει αν θα διαλέξει το «ναι» ή το «όχι».

Αν θα επιλέξει να υψώσει ανάστημα απέναντι στις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, στην ολοένα αυξανόμενη επιβολή φόρων και κρυφών χρεώσεων, στις αυξήσεις αγαθών και ειδών πρώτης ανάγκης, στην κατάρρευση της δημόσιας υγείας, στην επιδείνωση της καθημερινότητας. Αν θα πει το μεγάλο όχι, στους θεσμικούς εταίρους (sic) και τις παράλογες, σχεδόν εκδικητικές, απαιτήσεις.

Ή αν, από φόβο για το άγνωστο, προτιμήσει να «μείνει στην Ευρώπη» (άλλη πλάνη κι αυτή ωσάν να διακυβεύεται η παραμονή μας στην ΕΕ), με όσο λιγότερα κι αν μας αφήνουν να έχουμε, με όσο λιγότερη αξιοπρέπεια μας απομένει κάθε φορά που συναντούμε τους εταίρους μας, όσο κι αν αυξάνονται τα παιδιά που φεύγουν για ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό και οι γνωστοί και φίλοι που οδηγούνται στην ανεργία, όσο κι αν η αγωνία να τα φέρουμε βόλτα κάθε μήνα μεγαλώνει.

Το ναι ή το όχι θα το ψάξει ο καθένας μέσα του, και θα είναι συνάρτηση της ζωής του, της αξιοπρέπειάς του, της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής του κατάστασης.
Κυρίως όμως θα είναι απόρροια της συνείδησής του.
Και της γνώσης ότι αν η Ευρώπη δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία για να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο αλληλέγγυα, πιο ισότιμη έναντι όλων των πολιτών της, τώρα είναι η στιγμή.
Ίσως η Ελλάδα γίνει ο καταλύτης των εξελίξεων για μια άλλη Ευρώπη.

Άλλωστε τι να φοβηθούμε; Δεν μας έμειναν και πολλά να χάσουμε…