Στέκομαι στο παγκάκι πάνω από το Ναυτικό Όμιλο κάτω από το άγαλμα του κυβερνήτη, στη σκιά του. Έχει βραδιάσει, αλλά όπως ξέρετε κάποιες σκιές δεν χάνονται. Πιο πολύ αυτές που κουβαλάς μέσα σου, αλλά και μερικές από αυτές που σου έρχονται απέξω. Το στοίχημα είναι πάντα να βγεις στο φως, να μην τις αφήνεις να σε ακολουθούν, να τις αφήσεις πίσω σου, πολύ πίσω σου μέχρι να βαρεθούν και να χαθούν. Μόνο που αυτό δεν γίνεται δια της τρεχάλας. Αυτές είναι πάντα όσο γρήγορες χρειάζεται για να σε σκιάζουν. Πρέπει να λογαριαστείς πρώτα μαζί τους, αλλιώς δεν θα σε δει ποτέ ο ήλιος.
Τι σκιά είναι τούτη τώρα; Δεν είναι από τις μέσα μου κι ας βγήκα βόλτα για να συνεχίσω το λογαριασμό μαζί τους. Το νιώθω. Τούτη δω είναι άλλη ράτσα, άλλα φορτία μου φέρνει, άλλα ζητάει, για άλλα με κεντρίζει. Ένστικτο είναι αυτό που με κάνει να γυρίσω το κεφάλι πίσω και πάνω, μια υπόμνηση, ένα ξαφνικό «ξέχασα», μια οφειλή, υποχρέωση. Έχω εγώ τέτοιο νταραβέρι με τον κυβερνήτη; Τους λογαριασμούς μου μαζί του τους έκλεισα πολλά χρόνια πριν, όταν διαβάζοντας έξυσα το λούστρο του μύθου, τον αποκαθήλωσα, τον έβαλα στο παζλ της ιστορίας εκείνης της περιόδου με τα καλά και τα κακά του, χωρίς να υπολογίζω από πού κρατούσε η σκούφια του ή αν αυτή η σκούφια έπαιζε ακόμα ρόλο σε σύγχρονα πάρε δώσε και συμβολισμούς.
Αυτούς τους λογαριασμούς, όμως φαίνεται ότι τους είχε κλείσει άλλος, ο φιλόλογος ίσως ή ο απλός πολίτης που ήθελε να ξέρει. Ο κυβερνήτης τώρα ανοίγει τον δικό του λογαριασμό, όχι με μένα πια προσωπικά, αλλά με τον νέο πρόεδρο του περιφερειακού συμβουλίου. Να τα μας, λέω, τα μαντάτα, ανοίγουν όλο και νέοι λογαριασμοί.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγα στο μνημόσυνό του. Σάμπως με είχε καλέσει κανείς; Και πώς να πάω απρόσκλητος ανάμεσα σε όσους δηλώνουν συγγενείς, οικείοι, φίλοι, κολλητοί, διαχειριστές, οπαδοί κλπ. Πονηρέ, λέει ο εσωτερικός εισαγγελέας, αν είχες δηλαδή προσκληθεί, θα πήγαινες και θα τελείωνε; Θα έδινες το παρόν ως επίσημος προσκεκλημένος και ούτε γάτα ούτε ζημιά; Σε εκδηλώσεις με περιεχόμενο, χαρακτήρα και τελετουργικό που άλλοι έχουν καθορίσει, για να αποτυπωθεί στο δημοσιογραφικό φακό μια παρουσία κι ένα ενδιαφέρον που εύκολα θα αμφισβητούσε κανείς; Αυτό θα ήταν η συνεισφορά σου σε μια εκδήλωση ιστορικής μνήμης ;
Είδατε τι τραβάω από αυτόν τον εσωτερικό εισαγγελέα; Θύμωσα λοιπόν και του τα είπα χύμα. Δεν υποτιμώ φίλε μου την αξία της πρωτοβουλίας κανενός. Ούτε έχω την απαίτηση αυτή να εναρμονίζεται με όσα εγώ σκέφτομαι ή θα ήθελα να γίνουν. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να το απαιτώ, αφού άλλος σκέφτηκε, σχεδίασε, και υλοποίησε. Εξάλλου θα ήταν πολύ καλό για όλους και πολύ ενθαρρυντικό να πληθαίνουν οι πρωτοβουλίες φορέων και πολιτών, οι οποίες θα αναδείκνυαν γεγονότα και προσωπικότητες και θα έδιναν τροφή σε έναν πλούσιο δημόσιο διάλογο ιδεών και απόψεων.
Το δικό μας καθήκον, όμως, δεν είναι να δείξουμε, να φανούμε, να υποδυθούμε για το θεαθήναι. Περιφέρεια και Δήμος έχουν υποχρέωση, επειδή ακριβώς ανέλαβαν για να υπηρετήσουν μια νέα λογική, να πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία για τέτοιες σημαντικές επετείους που συνδέονται με την ιστορία και την συλλογική μνήμη και να τους δώσουν άλλη υγρασία, μια νέα θεραπεία ενυδάτωσης, βαφτίζοντάς τες στα νερά της δικής τους αντίληψης. Αυτής που θα παρουσιάσει στα μάτια του κάθε πολίτη έναν Κυβερνήτη χωρίς τον ιδεολογικό ή τοπικιστικό συχνά μανδύα που τόσες δεκαετίες υφαίνεται γύρω του, που θα τον απαλλάσσει από οποιοδήποτε συμβολισμό δεσμεύει την κριτική αποτίμηση και στενεύει την ιστορική αλήθεια. Και όλα αυτά σε αποκεντρωμένες εκδηλώσεις σε όλα τα νησιά του Ιονίου, τις γειτονιές και τα χωριά.
Κάτι άλλο πρέπει να κάνουμε για την ιστορική και συλλογική μνήμη, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι ασθενής στον τόπο μας ή αβάσταχτα φορτισμένη ιδεολογικά, δηλαδή μεροληπτική πέραν των αποδεκτών ορίων. Κι αυτό το άλλο δεν μπορεί να εξαντλείται σε παρελάσεις μνημόσυνα και ακαδημαϊκές ομιλίες. Όπως και σε όλα τα άλλα, έτσι κι εδώ ή θα καταφέρουμε να κάνουμε την κοινωνία συμμέτοχο στο διάλογο και την κριτική ή απλά θα διαιωνίζουμε το παμπάλαιο πρότυπο εκδηλώσεων στις οποίες παρίστανται και οι Αρχές για να μην τους καταλογίσουν άγνοια αδιαφορία ή και σκοπιμότητα. Άσε που προσωπικά «δεν το ‘χω» κιόλας και ούτε μπορώ να το αποκτήσω στα γεράματα, γιατί δεν το λαχτάρησα ποτέ κάτι τέτοιο. Κι αν μου πει κανείς ότι υπηρετώ ένα θεσμό που μου χρεώθηκε μαζί με το περιεχόμενό του, θα του πω ότι χρέος της αριστεράς είναι να επαναπροσδιορίσει ακόμα κι αυτό το περιεχόμενο των θεσμών.
Εδώ όμως ανοίγει άλλη συζήτηση. Στον επόμενο περίπατο. Εξάλλου μου φαίνεται ότι η σκιά έχει αποσυρθεί απόμερα και δείχνει να σκέφτεται. Πάντως δεν έφυγε.
Τελευταία σχόλια