Μέσα από μια εξελικτική μεθόδευση, οι επί σειρά ετών ασκούμενες πολιτικές της κοινωνικής λιτότητας και της γενικευμένης εσωτερικής υποτίμησης, δημιούργησαν ένα φαύλο κύκλο ιστορικών κυβερνητικών ψεμάτων και κυνικής εξαπάτησης της ελληνικής κοινωνίας. Συγκεκριμένα στην «εποχή του μνημονίου» διαφαίνονται πλέον καθαρά τα εξής:
Δεδομένο 1ο : Η Ελλάδα μπαίνει στο μνημόνιο στις 23 Απριλίου του 2010. Αίτιο αποτελεί το γεγονός ότι για σειρά χρόνων η ελληνική κοινωνία ζούσε δήθεν «πάνω από τις δυνατότητες της με σπατάλες και δανεικά», πως το ελληνικό χρέος είναι πλέον ανεξέλεγκτο και μη βιώσιμο και πως κανένας ιδιωτικός φορέας δεν είναι σε θέση να συνεχίσει να μας δανείζει μέσα από αξιόπιστες διαδικασίες. Σύμφωνα με την Eurostat το χρέος αποτελούσε τότε περίπου το 148% του ΑΕΠ. H χώρα εισέρχεται σε μια αδιανόητη, για τα μέχρι τότε δεδομένα, περίοδο βάρβαρης λιτότητας και περικοπών με κεντρικό στόχο την δήθεν βιώσιμη διαχείριση του υπέρογκου δημόσιου χρέους.
Δεδομένο 2ο : Το 2011, ένα χρόνο μετά, το χρέος εκτινάσσεται στο 170,6% του ΑΕΠ και η ανεργία μέσα σε ένα χρόνο αγγίζει το 21,4%, ενώ η ύφεση βυθίζει την οικονομία σε αδιέξοδο. Την ίδια στιγμή που όλα λειτουργούσαν “κανονικά” (κατά τις κυβερνητικές εξαγγελίες), οι κοινωνικοί δείκτες βυθίζονται και το χρέος γιγαντώνεται. Τα μέτρα λιτότητας συνεχίζουν ακάθεκτα να εφαρμόζονται.
Δεδομένο 3ο : Τον Μάρτιο του 2012 ολοκληρώνεται η αναδιάρθρωση του χρέους, εξαιτίας των ίδιων των πολιτικών που εφαρμόζονται «για να το μειώσουν». Κουρεύονται κατά 50% ιδιωτικά ομόλογα, και μαζί με αυτά πόροι των ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, μειώνονται επιτόκια και αυξάνεται ο χρόνος ωρίμανσης των αποπληρωμών. Η πρόβλεψη της Eurostat για το ύψος του χρέους στο 197% του ΑΕΠ, μετατρέπεται σε 156%. Το τίμημα πέφτει σταθερά στον ελληνικό λαό, με νέα σκληρά μέτρα. Παράλληλα το κούρεμα του χρέους δημιουργεί προβλήματα στα αποθεματικά του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, που αποζητά πλέον δεκάδες δις προς την ανακεφαλαιοποίηση του. Ξανά ο λογαριασμός έρχεται στους οικονομικά αδύναμους με κάθε είδους τρόπο.
Δεδομένο 4ο : Μετά από όλα αυτά, η Eurostat εκτιμά πως το 2013 το ύψος του χρέους έχει αυξηθεί στο 176,2% του ΑΕΠ. Το χρέος κουρεύεται, ο λαός πληρώνει, και ξανά ορίζεται ως μη διαχειρίσιμο! Στο μεταξύ, η κυβέρνηση Σαμαρά πανηγυρίζει, στο παράλληλο σύμπαν του μνημονίου, για την επίτευξη του «ματωμένου» πρωτογενούς πλεονάσματος, και διακηρύσσει πως τα καταφέρνει καλά… Η τρόικα προβλέπει πως το 2016 η Ελλάδα θα περάσει σε χρηματοδοτική αποκατάσταση από τις αγορές και το χρέος θα βρίσκεται στο επίπεδο του 160%, μεγαλύτερο δηλαδή από αυτό που είχαμε όταν μπήκαμε στο μνημόνιο.
Δεδομένο 5ο : Την 1η Οκτωβρίου του 2011 το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής συντάσσει αντίστοιχη έκθεση σχετικά με την διαχείριση του χρέους και την εξέλιξη του δημοσιονομικού κενού. Ποια είναι η βασική παραδοχή; Το χρέος δεν πρόκειται να τεθεί σε τροχιά απομείωσης και να καταστεί βιώσιμο ως το 2022, αποκλειστικά με εθνικές προσπάθειες αποταμίευσης, αποκλειστικά δηλαδή με την επίτευξη διαδοχικών πρωτογενών πλεονασμάτων μέσα από την στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης! Την ίδια στιγμή τονίζεται πως μέσα σε μια εξασθενισμένη οικονομία, η επίτευξη διαδοχικών πρωτογενών πλεονασμάτων θεωρείται πρακτικά αδύνατη.
Συμπέρασμα: Τα αλλεπάλληλα ψέματα για την συγκυβέρνηση Σαμαρά τελείωσαν οριστικά και αμετάκλητα. Μετά από μια αδιανόητα αντικοινωνική πολιτική λιτότητας, ο δρόμος που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις -που υπηρετούν αταλάντευτα το μνημόνιο- είναι αδιέξοδος, από όποια πτυχή και αν εξεταστεί. Πλέον η ίδια η ιστορία μας διδάσκει, ότι το μνημόνιο εφαρμόστηκε στη χώρα για να εξυπηρετήσει αποκλειστικά τα μεγάλα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Βασική του προϋπόθεση ήταν και είναι η διατήρηση και ανάκαμψη των κερδών των ισχυρών, με κάθε κόστος για την κοινωνία. Η ταχύτατη απαξίωση της αξίας της εργατικής δύναμης και η άνευ όρων παράδοση της δημόσιας περιουσίας στις ορέξεις της ελεύθερης αγοράς για νέα πεδία κερδοφορίας.
Η κυβέρνηση να είναι σίγουρη, ότι η ώρα όπου θα λογοδοτήσει πολιτικά απέναντι στην συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία, είναι πολύ κοντά.
Τελευταία σχόλια