Το κείμενο
Σαράντα ένα χρόνια μας χωρίζουν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη του 1973. Αξίζει σε αυτή τη σημαντική επέτειο να ταξιδέψουμε για λίγο με τη μνήμη μας στην Ελλάδα της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Η πολιτική ζωή της χώρας χαρακτηριζόταν από την κρίση της διακυβέρνησης, την εμπλοκή της στις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, αλλά και από την εμφάνιση στο προσκήνιο ενός μαχητικού λαϊκού – εργατικού κινήματος που επεδίωκε την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Για άλλη μια φορά επιλέχθηκε ως λύση η συνταγματική εκτροπή και η επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας με την στήριξη των Αμερικανών.
Η δημοκρατία είχε μπει στο γύψο. Τα ξερονήσια ήταν γεμάτα με εξόριστους και οι φυλακές με πολιτικούς κρατούμενους. Στην Ασφάλεια και στη Στρατιωτική Αστυνομία, τη διαβόητη ΕΣΑ, τα βασανιστήρια των αγωνιστών της ελευθερίας ήταν καθημερινή ρουτίνα. Χιλιάδες επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές αντιμετώπιζαν τις θηριωδίες του φασισμού στα χέρια απάνθρωπων βασανιστών.
Όμως ο λαός μας δεν έμεινε αδρανής. Οργάνωνε μέρα τη μέρα την αντίσταση στη Δικτατορία. Το φοιτητικό κίνημα εντάχθηκε και αυτό στον αγώνα. Το Φλεβάρη του ’73 γίνεται η πρώτη κατάληψη της Νομικής στην Αθήνα και μετά λίγες μέρες η δεύτερη. Η Χούντα απάντησε με επέμβαση της αστυνομίας στο Πανεπιστήμιο, με συλλήψεις και βασανισμούς. Το φοιτητικό κίνημα ανασυντάσσεται. Ο λαός, οι εργαζόμενοι αρχίζουν να συμπαρατάσσονται με τη νεολαία. Η Χούντα απομονώνεται διεθνώς όλο και περισσότερο.
Κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου που παρ΄ότι πνίγηκε στο αίμα αποτέλεσε την αρχή του τέλους της ξενοκίνητης χούντας. Η τραγωδία της Κύπρου που ακολούθησε, με το προδοτικό πραξικόπημα, την εισβολή των ξένων στρατευμάτων και τη διχοτόμηση τελικά του νησιού, σήμανε το τέλος αυτής της θλιβερής περιόδου.
Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, οι συνθήκες που βιώνει ο ελληνικός λαός είναι τραγικές. Καθημερινά, ολοένα και περισσότερο η ελληνική κοινωνία βυθίζεται στην εξαθλίωση και στην απόγνωση.
• Χιλιάδες οικογένειες στερούνται το ψωμί, την κατοικία και άλλα στοιχειώδη αγαθά.
• Η ανεργία χτυπάει την πόρτα κάθε σπιτιού και χιλιάδες οικογένειες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Η δημόσια παιδεία, όπως και η δημόσια υγεία, ισοπεδώνονται στο όνομα των μνημονίων και των συμφερόντων των μονοπωλίων.
• Οι ελευθερίες των πολιτών περιορίζονται, τα δικαιώματα των εργαζομένων καταργούνται και διαμορφώνεται ένα αυταρχικό κράτος εκτάκτου ανάγκης.
• Η Τρόικα καθορίζει, εντελώς ανεξέλεγκτη και ασύδοτη, την οικονομική μας πολιτική και αποφασίζει για όλα τα κρίσιμα ζητήματα που μας απασχολούν με την συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης και των συμφερόντων που εξυπηρετεί..
Αξίζει να το διακηρύξουμε για μια ακόμα φορά σε όλους τους τόνους: Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι για την οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας. Η ολιγαρχία του πλούτου όμως, απαιτεί από αυτούς να σηκώσουν το δυσβάσταχτο βάρος.
Σήμερα τα αιτήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα.
Καλούμε τους εκπαιδευτικούς, τους φοιτητές, τους άνεργους και τους νέους εργαζόμενους και εργαζόμενες, αντλώντας δύναμη και έμπνευση από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, να πρωτοστατήσουν σήμερα στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της απάνθρωπης και βάρβαρης πολιτικής. Με όπλα μας την ενότητα, τη θέληση και την αλληλεγγύη, να ανατρέψουμε την πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΔΝΤ. Nα θέσουμε τα θεμέλια για μία άλλη κοινωνία, μια κοινωνία της ισότητας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στην προοπτική μίας κοινωνίας χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 17/11 ΚΑΙ ΩΡΑ 7.00 ΜΜ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ Ι.ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας
ΕΛΜΕ
Τελευταία σχόλια