Το τελευταίο χτύπημα της τρόικας (;) φαίνεται πως στοχεύει στην ελληνική βιομηχανία όπλων (ΕΛΒΟ). Πρόκειται για έναν ακόμα στρατηγικής σημασίας για την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας τομέα, ο οποίος, όπως και αρκετοί άλλοι εδώ και δέκα και πλέον χρόνια, αλλάζουν χέρια και χάνεται ο έλεγχος από το ελληνικό κράτος, το οποίο λίγο – λίγο έχει πάψει να είναι κυρίαρχο κράτος και παραδίδει τους τομείς άσκησης πολιτικής ζωτικής σημασίας σε κέντρα εξουσίας που δεν μπορεί να ελέγξει.
Προηγήθηκαν οι τηλεπικοινωνίες, το στρατηγικής σημασίας εμπορικό λιμάνι του Πειραιά, το στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο των Αθηνών, έπονται οσονούπω τα υπόλοιπα αεροδρόμια και λιμάνια, η εκμετάλλευση και διανομή του νερού, η παραγωγή και διανομή της ενέργειας, του φυσικού αερίου, της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ.
Και αν για ορισμένους τομείς (π.χ. υγεία, παιδεία κλπ.), τα αποτελέσματα του ξεπουλήματος σε ιδιώτες που εκπροσωπούνται από ευρωπαίους ηγέτες – ντήλερ συμφερόντων (βλ. Μέρκελ κλπ.) αποτελούν κοινωνική μειοδοσία, για ορισμένους άλλους τομείς η παραχώρηση της δραστηριότητάς τους είναι πράξεις έσχατης εθνικής προδοσίας.
Η κρατικός ΟΤΕ, ο οποίος έλεγχε τις τηλεπικοινωνίες της χώρας και το εθνικό της δίκτυο (όχι μόνο το οικιακό, αλλά και τους τομείς της εθνικής ασφάλειας και άμυνας, των κυβερνητικών και διπλωματικών επικοινωνιών κ.ο.κ.), έχει περάσει στην ημικρατική γερμανική Deutsche Telecom και στον απόλυτο έλεγχο της γερμανικής κυβέρνησης. Μαζί με τον ΟΤΕ, όλο το ελληνικό δίκτυο τηλεπικοινωνιών, μαζί και ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη τηλεπικοινωνιακός κόμβος των Βαλκανίων που έχει εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη και, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, και ο ελληνικός τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος Hellas Sat 2 που δεν είχε χρήσεις μόνο για αναμετάδοση τηλεοπτικών καναλιών (και ο οποίος πουλήθηκε σε άλλες ευρωπαϊκές εταιρίες)…
Το «επιτυχημένο» παράδειγμα του αεροδρομίου των Σπάτων (στα «ισπανογερμανικά χέρια» της Hochtief) με τα ακριβότερα σχεδόν τέλη στην Ευρώπη και την απώλεια σύνδεσης της Αθήνας με δεκάδες μεσαίες και μικρές αεροπορικές εταιρίες αλλά και όλες τις εταιρίες low cost, φαίνεται πως επιχειρείται να ακολουθηθεί ως μοντέλο και στα περιφερειακά διεθνή αεροδρόμια (όπως και της Κέρκυρας) με ανυπολόγιστες ζημιές στον τουρισμό. Καθότι ο έλεγχος (τιμές, πρόσβαση, διευκολύνσεις ή δυνατότητα παροχών) δεν θα ασκείται από το ελληνικό κράτος αλλά από τον ιδιοκτήτη τους που θα έχει ο ίδιος στην κατοχή του ή θα έχει στενές εμπορικές επαφές με συγκεκριμένες αεροπορικές εταιρίες, ανταγωνιστικές άλλων. Έτσι, η νούμερο ένα πύλη πρόσβασης της νούμερο ένα (κατά τα πολιτικώς λεγόμενα) βιομηχανίας της χώρας μας, του τουρισμό, θα ελέγχεται απολύτως είτε από ανταγωνιστές ή από αυτούς που επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν εκμεταλλευόμενοι το προϊόν μας αφήνοντας ψίχουλα στον «ιδιοκτήτη» του: ελέγχοντας τις πτήσεις, τα γραφεία ταξιδιών, τις μεγάλες διαδικτυακές υπηρεσίες booking. Το ίδιο και στα λιμάνια τουριστικού ενδιαφέροντος.
Ο απόλυτος έλεγχος του εμπορευματικού λιμένος του Πειραιά από την κινεζική Cosco θα επεκταθεί και στα υπόλοιπα εμπορευματικά λιμάνια, με αποτέλεσμα η διακίνηση των προϊόντων από και προς την Ελλάδα αλλά και από και προς την Ευρώπη να φιλτράρεται από τους νέους ιδιοκτήτες. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί γιατί τα προϊόντα που αγοράζετε από την Κίνα ή το Χονκ Κογκ (την άλλη άκρη του κόσμου) έχουν μηδενικά ή απειροελάχιστα έξοδα μεταφοράς ενώ αν αγοράσετε ένα προϊόν από της ΗΠΑ ή ακόμα και γειτονικές ευρωπαϊκές χώρες, τα μεταφορικά στοιχίζουν «ο κούκος αηδόνι»; Ή, μία εξαγωγή προϊόντος καθιστά σε ορισμένες περιπτώσεις ασύμφορη την πώλησή του στο εξωτερικό, λόγω απώλειας της ανταγωνιστικότητάς του;
Και μαζί, οι βασικοί οδικοί άξονες που συνδέουν τα λιμάνια και τα logistic centers με τους προορισμούς της Ευρώπης και των Βαλκανίων. Οδικοί άξονες που παραχωρούνται επίσης σε ιδιώτες με διόδια που… προπληρώνουμε για να τους κατασκευάσουν στη συνέχεια! Δεν υπάρχει όμως αντίστοιχο ενδιαφέρον από τους περιούσιους ιδιώτες κατασκευαστές και εκμεταλλευτές για οδικούς άξονες που δεν συνδέουν διευρωπαϊκές μεταφορές προϊόντων (π.χ. Ιόνια Οδός, η οποία έχει βαλτώσει μετά και από τις αποχωρήσεις πολλών εταιριών από την κοινοπραξία κατασκευής της).
Το νερό; Η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, θέλει να το ιδιωτικοποιήσει και αυτό και θα το κάνει τάχιστα, παρά την ευρωπαϊκή νομολογία και οδηγία περί δημοσίου αγαθού.
Η ΔΕΗ σπάει σε κομμάτια τα οποία ξεπουλιούνται όλα: τα δίκτυα, η εκμετάλλευση, η παραγωγή. Και όλη η ενέργεια της χώρας, θα ελέγχεται πλέον από ιδιώτες που έχουν την έδρα τους και εκτός της Ελλάδας. Και αν οι υποσχέσεις για κρατικό έλεγχο και αυστηρούς όρους εκτοξεύονται ανέξοδα από τα στόματα των ντήλερ που μας κυβερνούν, είναι βέβαιο πως θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όσο και ο έλεγχος που ασκείται ήδη από το κράτος σε ζωτικούς τομείς που ελέγχονται ήδη πλήρως από το ιδιωτικό κεφάλαιο.
Και τώρα, η ΕΛΒΟ… Ο πυρήνας της ελληνικής άμυνας αφού, εκτός της παραγωγής (όσο την έχουν αφήσει) μικρών αλλά κομβικής σημασίας οχημάτων και υλικού για το στρατό μας, τροφοδοτεί με ανταλλακτικά ένα μεγάλο εύρος του στρατιωτικού υλικού.
Το κλείσιμο ή, έστω, η συρρίκνωση της ΕΛΒΟ, θα σημάνει και τον απόλυτο, πλήρη έλεγχο της υποδομής (έστω της «ελαφριάς», γιατί αεροπλάνα δεν παράγουμε) από άλλες στρατιωτικές εθνικές βιομηχανίες. Όχι ότι σήμερα ο ελληνικός στρατός είναι ανεξάρτητος εξοπλιστικά, ωστόσο, διατηρούσε μία ευελιξία και έναν στοιχειώδη έλεγχο σε αρκετά από τα υλικά του λόγω της ύπαρξης των ελληνικών βιομηχανιών οχημάτων και όπλων.
Όλα αυτά αποτελούν έσχατη προδοσία. Όσο και αν οι συγκυβερνώντες επιχειρούν να μας τα πασάρουν ως «αναγκαίο κακό» λόγω της οικονομικής κρίσης, ως άχρηστο κρατισμό που οδηγεί σε κράτος – επιχειρηματία, ως απολιθώματα μίας άλλης εποχής που μας οδήγησε στην κρίση που ζούμε σήμερα, ως άντρα διαφθοράς των κακών δημόσιων υπαλλήλων…
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν σημαίνει μόνο να μπει ένας στρατός και να καταλάβει δια των όπλων την επικράτεια. Είναι πολύ πιο σοβαρή η απώλεια κυριαρχίας όταν παραδίδεις τα κλειδιά της κάθε πόρτας αλλά και του πιο μικρού συρταριού του σπιτιού σου. Και αν σε μία κατοικία αρκεί να φωνάξεις κλειδαρά να σου αλλάξει τα λουκέτα, στην περίπτωση μιας χώρας, της χώρας μας, η επανάκτηση της κυριαρχίας της κάθε μέρα που περνά είναι εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι σχεδόν ακατόρθωτη για το ορατό μέλλον.
Το θέμα είναι: θα τους αφήσουμε;
Τελευταία σχόλια