«Πριν ματώσουν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, πρέπει οι Έλληνες εκατομμυριούχοι να δώσουν έως και το 50% της περιουσίας τους ως θυσία αλληλεγγύης και αυτό πρέπει να ισχύσει και για τα χρήματα που έχουν φυγαδευτεί σε χώρες της Ευρώπης, τα οποία θα πρέπει αμέσως να παγώσουν».
Αυτά λέει ο Αριστερός ηγέτης του Die Linke Μπερντ Ρίξινγκερ, του γερμανικού κόμματος που συμμετέχει στην ίδια ευρωκοινοβουλευτική ομάδα με το ΣΥΡΙΖΑ και που έσπευσε να «αδειάσει» τον ηγέτη του «αδελφού» ελληνικού κόμματος Α. Τσιπρα όταν αυτός επανέλαβε τις θέσεις του για διεκδίκηση αποζημιώσεων από τη Γερμανία για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Κοιτάζουμε από κοινού προς τα εμπρός και όχι προς τα πίσω» είπε ο Ρίξινγκερ για το κατοχικό δάνειο (δανεικά κι αγύριστα) προσθέτοντας ότι «δεν είναι θέμα μεταξύ Γερμανών και Ελλήνων, αλλά μεταξύ φτωχών και πλουσίων» η υπόθεση της διάσωσης της Ελλάδας…
Θεωρητικά, αυτό είναι σωστό. Το ταξικό χάσμα μεταξύ των πλούσιων Ελλήνων και των φτωχών κάτοικων αυτής της χώρας, είναι προκλητικό. Όμως, το ίδιο προκλητικό δεν είναι το οικονομικό χάσμα μεταξύ της πλούσιας Γερμανίας και της φτωχής Ελλάδας; Όταν, μάλιστα, αφενός για τα δεινά της χώρας μας δεν φταίνε, πολύ περισσότερο από τους πολίτες για τα κακώς κείμενα, οι πολιτικές που ασκήθηκαν από τους ισχυρούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ διαχρονικά; Αφετέρου όταν η Γερμανία της οικονομικής διάλυσης των αρχών του 1990, ορθοπόδησε κυρίως λόγω της πολιτικής και όχι μόνο στήριξης των υπολοίπων χωρών της Ευρώπης και, κυρίως, του οικονομικού νότου (με την υιοθέτηση όρων ευρωπαϊκής ενοποίησης που γιγάντωσαν την παραγωγή, της εξαγωγές και την ισχυροποίηση της γερμανικής οικονομίας σε βάρος του αδύναμου νότου);
Αλήθεια, σε πόσο χρονικό διάστημα παραγράφονται οι οικονομικές απαιτήσεις χώρας προς χώρα; Γιατί οι Γερμανοί πολιτικοί ισχυρίζονται πως, επειδή έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια από τις θηριωδίες σε ανθρωπιστικό αλλά και οικονομικό επίπεδο που έπραξαν σε βάρος της χώρας μας, την κλοπή όλης της τής περιουσίας, σε αναγκαστικά δανεικά κι αγύριστα, στην καταστροφή όλης της τής υποδομής, όλα αυτά είναι… «περσινά ξινά σταφύλια» και έχουν παραγραφεί; Τότε, με την ίδια λογική, γιατί δεν έχουν παραγραφεί και τα δάνεια που έχει πάρει η Ελλάδα από τον ευρωπαϊκό κορβανά τα τελευταία 30 χρόνια; Επειδή το διάστημα είναι μικρότερο; Ή, επειδή η υποχρεωτική πολιτική που μας επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση για αποψίλωση της αγροτικής παραγωγής προς όφελος των εισαγωγών από τη βόρεια Αφρική για ενδυνάμωση των εμπορικών (βλέπε πολιτικών) σχέσεων, ή η διάλυση της βιομηχανίας λόγω των οικονομικών όρων εξαγωγών και εσχάτως του κοινού νομίσματος, έδωσαν τη χαριστική βολή στην οικονομία μας που πλέον βασίζεται μόνο στον τουρισμό και στα δάνεια των μνημονίων;
Με νωπές τις μνήμες από τις εκδηλώσεις μνήμης για τα 70 χρόνια από την καταστροφή της Κέρκυρας από τις γερμανικές εμπρηστικές βόμβες, ήρθε η ώρα για σθεναρή αξίωση αποζημιώσεων και επανορθώσεων από την ισχυρή χώρα της Ευρώπης.
Οι πληγές από τις καταστροφές είναι ακόμα νωπές: περιουσίες, κειμήλια, ανεκτίμητα αντικείμενα αλλά και ιστορικά πολύτιμο αρχειακό υλικό και βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη λόγω της εκδικητικής μανίας των Γερμανών απέναντι στους Ιταλούς, με θύμα την ανοχύρωτη και ανυπεράσπιστη Κέρκυρα.
Είναι ώρα να μπει σοβαρά το θέμα της διεκδίκησης επανορθώσεων. Αποτελεί χρέος των νεώτερων γενιών στις γενιές που καταστράφηκαν από τις γερμανικές πράξεις, άνθρωποι που ζουν ακόμα και θυμούνται με φρίκη τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
Τελευταία σχόλια