Σας παραθέτουμε την κριτική όπως δημοσιεύτηκε, καθώς και τον σύνδεσμο που παραπέμπει στην ηλεκτρονική εφημερίδα και στην εν λόγω κριτική: http://www.in2music.gr/reports-theater/item/1700-chorotheatriki-omada-askiseis-etoimotitas-theatro-allon
Χοροθεατρική ομάδα: Ασκήσεις ετοιμότητας @ θέατρο Απόλλων
9:30 μμ στο θέατρο Απόλλων στην πλατεία Γεωργίου, την κεντρική πλατεία της Πάτρας. Ο κόσμος έχει ήδη μαζευτεί έξω από την πόρτα του θεάτρου και περιμένει να εισέλθει προκειμένου να πιάσει μία καλή θέση στην πλατεία ή σε ένα από τα πολλά θεωρεία του θεάτρου. Εμείς προσωπικά επιλέξαμε ένα θεωρείο, για λόγους διακριτικότητας. Το «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής ενοχλεί τους υπόλοιπους θεατές που θέλουν να συγκεντρωθούν στην παράσταση και πολύ συχνά δεχόμαστε παρατηρήσεις… Είναι κι αυτό ένα από τα προβλήματα του επαγγέλματος!
Το σημερινό θεατρικό έργο λέγεται «Ασκήσεις ετοιμότητας» και παρουσιάζεται από το χοροθέατρο «ήρος άγγελος» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας. Η χοροθεατρική ομάδα «σε ετοιμότητα» απαρτίζεται από 11 άτομα, εκ των οποίων ο ένας είναι ο αφηγητής, 7 άτομα αποδίδουν χορευτικά το έργο και 3 άτομα παίζουν μουσική. Ας μην παραλείψουμε βέβαια και το συμπαθέστατο σκυλάκι Δαλματίας το οποίο εμφανίζεται στις τελευταίες πράξεις του έργου και κλέβει την παράσταση με την υποκριτική του ικανότητα! Πριν ξεκινήσει το έργο, διαβάζουμε στο φυλλάδιο που μας χορηγήθηκε ότι οι «ασκήσεις» που πρόκειται να παρακολουθήσουμε αναπτύσσονται σε δέκα μέρη με αυτόνομη θεματική. Κύριος άξονας των «ασκήσεων» είναι το ανθρώπινο σώμα που υπερβαίνει τα όρια του, αναμετριέται, ρισκάρει, επιθυμεί, συναντά ή όχι το «θείο». Ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή ασκείται, βρίσκεται σε συνεχή ετοιμότητα, παλεύει με το χρόνο, την μνήμη, τον πόνο, τον έρωτα. Ετοιμάζεται για το απρόβλεπτο, το τέλος ,το θάνατο. Ο αγώνας, ωστόσο αξίζει την αφοσίωση μας, γιατί πλουτίζει τη ζωή μας, μας γεμίζει εμπειρίες, γνώσεις, μας κάνει σοφούς… 9:45 μμ και η παράσταση αρχίζει. Τα φώτα σβήνουν και στην οθόνη της σκηνής εμφανίζεται ο τίτλος της πρώτης άσκησης:
«άσκηση Ι»: η αναζήτηση
«…βέβαια ζούμε αλλού και κάπου αλλού υπάρχουμε…» – Μάνος Ελευθερίου Ο αφηγητής και συγχρόνως πρωταγωνιστής της άσκησης ανεβαίνει στη σκηνή, ενώ παίζει το κλασσικό κομμάτι «Moonlight Sonata» του Beethoven. Τραβάει την κουρτίνα της αυλαίας και αντικρίζει τους 5 ηθοποιούς ντυμένους στα άσπρα με δεμένα μάτια να κινούνται μέσα σε μία λίμνη από άσπρα μπαλόνια. Πλανήθηκε αναζητώντας κάτι γνώριμο και οικείο ανάμεσα τους, αλλά κι αυτοί ήταν χαμένοι και τυφλοί μέσα στη δική τους προσωπική αναζήτηση.
«άσκηση ΙΙ»: η αναμέτρηση. Ο κλονισμός
«Είναι φορές που αισθάνομαι βάρκα σε κήπο…» – Οδυσσέας Ελύτης Τα μπαλόνια φεύγουν από τη σκηνή καθώς και οι ηθοποιοί εκτός από μία ηθοποιό, η οποία μέσω έντονων και όμορφων κινήσεων των χεριών μας προβάλει την αναμέτρηση του ανθρώπινου σώματος με τις καταστάσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπο στη ζωή. Ο κλονισμός είναι αναπόφευκτος. Ο αγώνας πολλές φορές είναι άνισος και τα όπλα μας ανίσχυρα. Η πορεία όμως του ανθρώπου που εξελίσσεται δεν σταματάει εδώ. Στη συγκεκριμένη άσκηση μας συντροφεύει η απίθανη φωνή της Μαρίας Κάλλας.
«άσκηση ΙΙΙ »: ο χρόνος. Τα όρια.
«Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας το νερό. Το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία…» – Μιχάλης Κατσαρός Πρόκειται για την πιο χορευτική άσκηση μέχρι στιγμής. Οι 5 ηθοποιοί που βρίσκονται επί σκηνής κάνουν ασκήσεις ετοιμότητας, τρέχουν ή ζωγραφίζουν λαβύρινθους στο πάτωμα. Ο αφηγητής με ένα μεγάφωνο τους παροτρύνει: «Τρέξε! Μπορείς! Μη σταματάς! Τρέξε!». Κάποιες φορές η σειρήνα ηχεί και οι ηθοποιοί τρέχουν έντρομοι άταχτα στο χώρο. Η πάλη του ανθρώπου με τον χρόνο και η υποσυνείδητη φωνή μέσα μας που μας υπαγορεύει να βιαστούμε γιατί τα χρονικά μας περιθώρια εξαντλούνται. Το “Bolero” του Ravel δίνει το δικό του επιβλητικό τόνο στην άσκηση.
«άσκηση ΙV »: ο έρωτας
«…ο έρωτας σου μια πληγή και τρεις κραυγές» – Νίκος Καββαδίας Η άσκηση κυρίως απαρτιζόταν από ένα ζευγάρι ηθοποιών που σφιχτά δεμένοι σε ένα μακρόχρονο φιλί φαίνονταν να αγαπιούνται και να παλεύουν ταυτόχρονα. Να έλκονται και να απωθούνται. Μας έδωσε την αίσθηση του έρωτα και του πόλεμου ταυτόχρονα.
«άσκηση V »: η ρήξη
«Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο. Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε έρθει σε ρήξη με το σώμα. Ώρα να πηγαίνω. Δεν έχω άλλο στήθος» – Νίκος Καρούζος Η αναπόφευκτη ρήξη με το σώμα έρχεται μοιραία. Η ηθοποιός με έντονες ενσώματες κινήσεις φτάνει στα φυσικά της όρια, εξαντλεί τις αντοχές του σώματος, ξεπερνά τα όρια των αντοχών και γνωρίζει ένα νέο κόσμο δυνατοτήτων.
«άσκηση VΙ »: μνήμες
«Θα ‘θελα αυτή τη μνήμη να την πω… Μα έτσι εσβήσθει πια… σαν τίποτα δεν απομένει…» – Κωνσταντίνος Π. Καβάφης. Η πιο συγκλονιστική άσκηση από όλες
ξεκίνησε με μία αφήγηση από μία μνήμη μικρής ηλικίας. Ο ήρωας πέφτει στο νερό, φτάνει στο βυθό και μένει εκεί με την τρομερή διαπίστωση ότι αν ο Θεός ήθελε θα σωζόταν. Ο ηθοποιοί εμφανίζονται στη σκηνή να χορεύουν μέσα σε λεκάνες νερού, δίνοντας μας μία αίσθηση του εγκλωβισμού και των φόβων που γεννιούνται από αυτόν. Η αφήγηση συνεχίζεται με διαλογισμό πάνω στη φύση του ανθρώπου. «Η φύση είναι ζωή. Η ζωή είναι φύση. Ο πίθηκος είναι φύση. Ο άνθρωπος είναι φύση. Ο άνθρωπος δεν είναι πίθηκος. Ο πίθηκος προέρχεται από τα δέντρα. Ο άνθρωπος προέρχεται από το Θεό. Ο άνθρωπος είναι Θεός». Τέλος έρχεται ο διαλογισμός πάνω στο θέμα του θανάτου. «Ξέρω ακριβώς τι είναι ο θάνατος. Ο θάνατος είναι ένα φριχτό πράγμα. Ο θάνατος είναι μια ζωή σβησμένη. Οι άνθρωποι συνηθίζουν τη λύπη. Ξέρω ότι αυτό είναι ο θάνατος. Δεν είμαι Θεός, είμαι ένα ζώο. Θέλω να κοιμηθώ, αλλά ο Θεός δε μου το επιτρέπει». Όλα αυτά με τη συνοδεία του “Waltz 2” του Shostakovich. «άσκηση VΙΙ »: η φυγή «Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία. Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του» – Ντίνος Χριστιανόπουλος Ο αφηγητής εμφανίζεται σαν μια τραγική φιγούρα που ετοιμάζει τη βαλίτσα και εγκαταλείπει τη σκηνή, εγκαταλείπει τα εγκόσμια, ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τον αγώνα.
«άσκηση VΙΙΙ»: σε ετοιμότητα
«μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες…» – Οδυσσέας Ελύτης Στη σκηνή εμφανίζονται και οι μουσικοί, μία κιθάρα κι ένα ακορντεόν. Παράλληλα με τους ηθοποιούς και το σκυλάκι Δαλματίας που παίζει κι αυτό το δικό του ρόλο, οι μουσικοί μας τραγουδούν το αγαπημένο “Dance me to the end of love” του Leonard Cohen. Το τραγούδι καταφέρνει να δώσει επίσης ένα στοιχείο της ματαιότητας και του παροδικού της ανθρώπινης φύσης.
«άσκηση ΙΧ»: μετά
«ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε είναι η απουσία μας» – Κική Δημουλά Με αυτή τη φράση στην οθόνη της σκηνής, σύσσωμη η ομάδα του θεατρικού ανεβαίνει στην πίστα και υποκλίνεται στον κόσμο που τους χειροκροτεί.
«άσκηση Χ»: έξοδος «να λες: ο ουρανός κι ας μην είναι…» – Γιάννης Ρίτσος Με αυτή τη φράση η αυλαία κλείνει, αφήνοντας ένα ηχηρό μήνυμα. Να λες: ουρανός κι ας μην είναι… Ένας ύμνος στην εσωτερική δύναμη του ανθρώπου, τη θετική σκέψη, την αισιοδοξία.
Μία πολύ δυνατή χορο – θεατρική παράσταση, με πολύ καλούς χορευτές και τροφή για σκέψη. Ομολογουμένως, έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είδαμε μία τόσο καλή δουλειά από χοροθέατρο που μας διασκέδασε και μας προβλημάτισε. Ευχόμαστε στα παιδιά του «ήρος άγγελος» καλή συνέχεια και συγχαρητήρια για τη δουλειά τους. Συγχαρητήρια επίσης και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κέρκυρας που το στήριξε, το διοργάνωσε και μας έδωσε την ευκαιρία να το απολαύσουμε. Σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα να το παρακολουθήσετε!
Τελευταία σχόλια