Γράφουν για τον Γιάννη Πατίλη ο Κωστής Δανόπουλος και η Μαρία Ψάχου, ενώ η Μαρία Ψάχου ανθολογεί επίσης ποιήματα του Γιάννη Πατίλη.
Επίκαιρες και αποκαλυπτικές είναι οι σελίδες του πεζογράφου Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή: «Κρίση: Τι, γιατί και πώς».
Στις άλλες σελίδες, αναλυτικά:
Ποίηση, Γιώργος Βέης, Σωτήρης Τριβιζάς, Βασίλης Κουμής, Θανάσης Μαρκόπουλος, Λεωνίδας Μερτύρης και Diego Doncel (μετάφραση από τα ισπανικά της Βιργινίας Χορμοβίτη).
Πεζογραφία, Eduardo Jordá (σε μετάφραση του Σωτήρη Στ. Λίβα), Νίκος Νικολάου – Χατζημιχαήλ, Δημήτρης Κανελλόπουλος και Φοίβος Ι. Πιομπίνος.
Δοκίμιο, Roderick Beaton (Ο λόρδος Βύρων και ο πρώτος εμφύλιος στο ’21), Γιώργος Κεχαγιόγλου (Ο Καζαντζάκης και η κινεζική γραμματεία), Δημήτρης Λαμπρέλλης (Η ποίηση στη Θεσσαλονίκη σήμερα) και Γεράσιμος Ρομποτής (Το δέσμιο κράτος και η μεγάλη ιδέα).
Τις σελίδες του «περίπλου» υπογράφουν, η Αρχοντούλα Διαβάτη («Πιστεύω στην οσμή από σελίδες άκοπες των σχολικών βιβλίων…», η Νίκη Eideneier (Μόνο για άνδρες), η Πιερρίνα Κοριατοπούλου – Αγγέλη (Μια νεοφώτιστη λογία κι ένας καταξιωμένος δημιουργός) και ο Τάκης Αναστόπουλος (Η γλώσσα, ο τόπος, ο χρόνος). Την βιβλιοπαρουσίαση υπογράφουν ο Στέλιος Θ. Μαφρέδας και ο Ιγνάτης Χουβαρδάς.
Η ανακήρυξη του 2013 από το Υπουργείο Παιδείας2, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού ως «έτος Καβάφη» (150 χρόνια από τη γέννηση του Αλεξανδρινού), δίνει τον τόνο στο πρωτοσέλιδο σημείωμα της σύνταξης: «[…] Ο Κ.Π. Καβάφης γνώρισε πρωτοφανείς σαρκασμούς, αντιδράσεις και παρωδίες˙ στην καλύτερη περίπτωση τον θεώρησαν φαρσέρ, κι όλα αυτά τον έκαναν τελικά να οργανώνει την αμυντική του αντίδραση μέρα με τη μέρα, και ποίημα με το ποίημα, και λέξη με τη λέξη. Η ελληνική ποίηση είχε ήδη επιτύχει την χειραφεσία της με τον Κωστή Παλαμά, τη δεσπόζουσα μορφή της νεοελληνικής γραμματείας, που υπέταξε στο κύρος της και συγχώνευσε στο άδυτό της όλες σχεδόν τις ποιητικές «σχολές», διερμηνεύοντας τα ιδανικά της γενιάς του. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Αλεξανδρινός «γέρων» έφερε στο προσκήνιο μια οδυνηρή πορεία εξιχνίασης των πρώτων και των έσχατων αληθειών της ζωής και του ελληνικού – διαχρονικά – τόπου. Την πορεία αυτή την ακολουθεί με άγχος, γιατί ανησυχούσε ότι δεν θα προλάβαινε να την ακολουθήσει μέχρι το τέλος. Ούτε κι εμείς ξέρουμε αν πρόλαβε ή όχι˙ διότι ούτε τα χρονολόγια γέννησης και θανάτου των ποιητών ούτε τα έργα τους μαρτυρούν αυτή τη μικρή αλλά κεφαλαιώδη λεπτομέρεια. Ο σιωπηλός Κ.Π. Καβάφης, ίσως ματαιόδοξος αλλά κατά βάθος βαθύτατα τραγικός, μάλλον δεν υπερηφανευόταν ότι είχε βρει την απάντηση. […]».
Τελευταία σχόλια