Έγραφα για την Άρια στο προηγούμενο σημείωμά μου. Για την Άρια που μετακινήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και πήγε στην ΝΔ, χωρίς σκέψη, χωρίς αιδώ και φυσικά χωρίς ιδεολογία. Η Άρια τελικά, δεν κατάφερε να εκλεγεί. Άλλωστε γιατί να την ψηφίσει κανείς;
Το παράδειγμα αυτό παρατίθεται διότι είναι ενδεικτικό τι συμβαίνει σε όποιον πολιτικό, κόμμα ή πολιτικό σχεδιασμό, απεμπολήσει την ιδεολογία του και στραφεί σε στείρες και άνευ ουσίας και πραγματικού πολιτικού περιεχομένου κινήσεις. “Συνεργασίες” έχει επικρατήσει να λέγονται, επί το κομψότερο.
Σαν αυτές που ζητάμε, μετ’ επιτάσεως, να κάνουν τα εντός Βουλής κόμματα, κυρίως τα της Αριστεράς, “προς όφελος του κράτους, προς αποφυγή της ακυβερνησίας”.
Μπορούν όμως στην πραγματικότητα να συνεργαστούν επί ίσοις όροις δύο ή και περισσότερα, εκ διαμέτρου αντίθετα κόμματα; Μπορεί αλήθεια να συνεργαστεί ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που υπέγραψαν τα μνημόνια;
Μπορεί να συνεργαστεί το ΚΚΕ, που έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους την αντίθεσή του με την ΕΕ, με φιλοευρωπαϊκής κατεύθυνσης κομματικούς συνδυασμούς;
Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου, τις προηγούμενες ημέρες, να ρωτά στελέχη των κομμάτων (πάλι κυρίως της Αριστεράς) να μου απαντήσουν “αν θα μπορούσαν να ρίξουν νερό στο κρασί τους σε αυτή την κρίσιμη, για τη χώρα, συγκυρία”.
Και μετά ήρθε στο μυαλό μου η Άρια. Που έριξε νερό στο κρασί της και έκανε την ιδεολογία της κουρελόχαρτο. Όχι φυσικά για το καλό της Βοιωτίας, όπως δήλωσε η ίδια, αλλά για το συμφέρον της.
Αυτό το πολύ απλό, σχεδόν απλοϊκό παράδειγμα, μου υπενθύμισε ότι τα κόμματα κατέθεσαν στην κρίση του ελληνικού λαού τα προγράμματά τους, την ιδεολογία, τις αρχές και τις θέσεις τους. Η μετακίνηση από αυτά, την επομένη μάλιστα των εκλογών, είναι έλλειψη σεβασμού στους ψηφοφόρους και έχει ως αποτέλεσμα την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής και την εξάλειψη – σιγά και σταδιακά – των διαχωριστικών γραμμών, ανάμεσα στη “δεξιά”, το “κέντρο” και την “αριστερά”.
Κι όσο το ένα κόμμα αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα με το άλλο, όσο η πολιτική και η ιδεολογία δίνουν τη θέση τους σε ιδιοτελείς σκοπιμότητες, περιβεβλημένες τον μανδύα της “πατριωτικής αγωνίας” και υπό την δαμόκλειο σπάθη αδιεξόδων, τόσο οι ψηφοφόροι θα αισθάνονται εξαπατημένοι.
Σαν τους χιλιάδες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που τράβηξαν για αλλού, πικραμένοι από την εξομοίωση του άλλοτε σοσιαλιστικού κόμματός τους με τη φιλελεύθερη ΝΔ.
Το μήνυμα σε τούτες τις εκλογές ήταν ηχηρό. Κι ήρθε από εκατομμύρια ανθρώπους. Μην το απογυμνώσουμε, μην το εξευτελίσουμε. Αν είναι να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας, ας γίνει σε βάσεις αρχών και θέσεων και επιτέλους, σεβασμού του κυρίαρχου λαού (sic). Όχι εξ’ ανάγκης.
Όχι μια από τα ίδια, δεν το αντέχει κανείς πια…
Τελευταία σχόλια